 | Cyrkon jest kamieniem znanym pod różnymi nazwami już od starożytności. Pochodzenie nazwy cyrkon nie jest jednoznacznie określone. Być może wywodzi się z arabskiego «zarkun» (cynober) lub perskiego «zargun», oznaczającego kolor złoty. Cyrkon zawdzięcza silną brylancję i intensywny ogień wysokiemu współczynnikowi załamania światła (1,810-2,024) i dyspersji (0,039 BG; 0,022 CF). Cyrkony o najwyższych właściwościach fizycznych określane są jako cyrkony wysokie, zaś o najniższych – mianem cyrkonu niskiego, przeważnie o barwach zielonych. Pomiędzy nimi lokują się cyrkony średnie. Cyrkony niskie na skutek znacznej zawartości pierwiastków radioaktywnych mogą być niemal amorficzne, mimo zachowania zewnętrznie niezmienionej postaci. Zielone, lekko radioaktywne cyrkony nie są spotykane na rynku, stanowią jednak obiekt pożądania kolekcjonerów. Pierwiastki radioaktywne (uran i tor) występujące w strukturze kamienia są przyczyną znacznego wahania wielu własności kamienia. Lekko radioaktywne zielone cyrkony nie są spotykane w handlu kamieniami, dlatego są tym bardziej pożądanym obiektem poszukiwań kolekcjonerów. Cyrkon jest ciekawym przykładem kamienia występującego zarówno w złożach pierwotnych jak i wtórnych. Cyrkon jest kamieniem odpornym nie tylko na procesy sedymentacyjne (osadowe) ale i górotwórcze. Cyrkony z osadów aluwialnych mogą znaleźć się ponownie w głębi ziemi na skutek zmian geologicznych i wtopić w skały magmowe lub trafić ponownie do warstw metamorficznych. Przechodzą przy tym wszystkie te procesy w stanie niemal nie zmienionym lub jedynie lekko zaokrąglone, i następnie mogą nadal narastać. Proces ten jest przyczyną, dlaczego cyrkony wykazują niekiedy budowę warstwową: jądra powstałe przed miliardami lat otoczone są warstwą powstałą ledwie kilkaset milionów lat temu (G&E str. 16). |